Силеџиството (булизм) е горлив проблем низ Европа во последните децении. Вестите за екстремни случаи на малтретирање патуваат и се известуваат на ТВ и социјалните мрежи. 81,5% од студентите прашани во анкетата спроведена во рамките на проектот „Идни лидери за интегритет“ финансиран од Еразмус + рекле дека биле сведоци или доживеале малтретирање (булирање).
Но, за вистински да го разбереме феноменот на малтретирање, прво треба да дефинираме што е малтретирање, а што не е.
Малтретирањето е намерно, неиспровоцирано и повторено агресивно однесување (физичко и психолошко) од некого или група кон некој што го сметаат за слаб.
Силеџиството не е искрена закачка помеѓу соучениците и пријателите (каде и двајцата се забавуваат) или тепачки меѓу луѓе со иста психолошка и физичка сила.
Дали постојат знаци што можеме да ги препознаеме кај дете кое доживува малтретирање?
Силеџиството можеби нема лесно да се забележи од родителите или од образовниот персонал, но одредени знаци може да бидат присутни кај децата кои доживуваат такви непријатни ситуации. Особено, може да се забележи дека детето се враќа дома со извалкани или искинати алишта, се чини дека е гладно, губи пари или предмети на алармантен начин и дава чудни објаснувања за необјаснето тепање.
Покрај тоа, детето може да покаже ненадејни изливи на гнев, да прибегне кон отсуство и да одбие да оди на училиште или да се преправа дека е болно. Покрај тоа, детето може да доживее кошмари и може да има ненадеен пад на перформансите на училиште. Овие знаци може да укажуваат на постоење на проблеми кои произлегуваат од малтретирањето и бараат внимателно следење и поддршка од родителите и наставниците.
Раното признавање дека детето доживува малтретирање може да ни помогне да ги преземеме неопходните мерки за да можеме да спречиме понатамошни инциденти и исто така да ни помогне да одлучиме како да пристапиме и да го промениме однесувањето на насилниците.
Можеме ли да ги идентификуваме децата кои малтретираат?
Децата кои често се вклучени во малтретирање може да имаат силна, надворешна личност и импулсивно однесување. Покрај тоа, тие се карактеризираат со недостаток на толеранција за различноста и манипулативен став, често без емпатија за чувствата на другите.
Овие деца може наизменично да се менуваат меѓу улогите жртва-жртва, создавајќи несигурна и нестабилна динамика во нивните социјални односи. Тие често ги оправдуваат своите дејствија на малтретирање како одговор на она што тие го сметаат за предизвици од нивните жртви, обидувајќи се да ги минимизираат последиците за жртвите и да го оправдаат нивното однесување.
Дали постои начин да се спречи малтретирањето?
Иако не постои точен начин како да се спречи малтретирањето, училиштата и наставниот кадар можат да преземат некои чекори за да помогнат во справувањето со него. Прво, информирањето и подигањето на свеста за малтретирањето кај родителите и учениците е клучен чекор.
Следно, од суштинско значење е создавањето безбедна средина за сите деца, со поставување јасни правила за безбедност и благосостојба на сите ученици. Внимателниот надзор од страна на наставниот кадар за време на одморите може да помогне рано да се идентификуваат инцидентите на малтретирање.
Покрај тоа, охрабрувањето на децата и родителите да одржуваат отворена комуникација со наставниците е важен елемент. Конечно, поставувањето едукативни работилници на теми како што се решавање на несогласувањата и подобрување на комуникацијата може да помогне да се создаде здрава училишна средина.
Спречувањето на малтретирањето бара постојан напор и посветеност од страна на наставниот кадар. Само на тој начин може да се постигнат значителни придобивки, како за учениците, така и за нивната училишна средина.
Comments