Пред некое време во моменти на опуштање, прелистување на социјалните мрежи, вниманието ми го привлече една објава. Накратко, во објавата се вели следново:
Во едно училиште во Грција, за време на изборите за 15-члениот училишен совет, ученик ги поткупил соучениците (5 евра/по ученик) да гласаат за него и да бидат избрани.
Додека читав, мојот ум беше преплавен со мисли. Дали е тоа лажна вест? Како реагираа децата на митото? Дали наставниците интервенираа? Зошто студентот прибегнал кон поткуп?
Кога зборуваме за етика, сите претпоставуваме дека тоа е нешто теоретско, филозофски концепт кој најмногу се однесува на „другите“, а не на нас, или кога се однесува на нас, не важат истите „правила“. Не мора да се соочиме со нашите „неморални“ постапки ако не се толку сериозни или ако „сите го прават истото“. Рационализација и нормализација за да не мораме да ги интроспектираме нашите постапки и чувства поединечно и како општество.
Но, како тоа влијае на образованието и децата?
Според Георгопападаку и група научници (1990), образованието е обид на возрасната генерација да влијае на помалата генерација преку интелектуално, морално и физичко образование според одреден план и за одредена цел.
Така, возрасните се обидуваат да ги обликуваат новите генерации со духовните и моралните вредности што сакаат да ги имаат во нивните општества. Но, кога ќе ги видиме моралните проблеми со кои младите речиси секојдневно се соочуваат во училиштата, лесно можеме да видиме дека тие се идентични со оние со кои се соочуваме во поширокото општество.
И така, прашањето останува. Зошто децата се соочуваат со моралните проблеми со кои се соочува и поширокото општество?
Краткиот одговор е затоа што училишната заедница е минијатура на општеството.
Но, ако би можеле малку повеќе да елаборираме, причините се многу. Една од причините е што државата не е сензибилизирана, па затоа не го интегрира учењето по етиката во училишната програма, туку се потпира на спорадични образовни програми или подигање на свеста.
Друга причина е што развојното ниво на моралното расудување на наставниците не е задоволително (Chang, 1994; Cummings et al., 2001), така што наставниците не можат да ги едуцираат своите ученици кога тие самите немаат развиено ниво на морално расудување. Рајан и Болин (1999) тврдеа дека секој обид за спроведување на програми за етичко образование нема да биде успешен ако наставникот нема добра наклонетост и морален карактер.
И, конечно, една од најважните причини е несоодветното водство што децата го добиваат од нивните семејства за етички прашања.
Но, како да се движиме кон подобра иднина?
Подобрувањето на моралната свест во училиштата бара постепен пристап, бидејќи секој мал чекор кон оваа цел е важен и вреден. Еден начин е да се интегрираат етичките прашања во наставната програма на сите нивоа на образование. Тоа може да се постигне преку конкретни лекции по етика, но и преку интегрирање на етичките аспекти во различни предмети.
Покрај тоа, важно е да се научат основните вештини како што се донесување одлуки, критичко размислување, соработка и решавање проблеми. Овие вештини придонесуваат за моралниот развој на учениците подготвувајќи ги да се справат со етичките дилеми.
Исто така, континуираната обука на наставниците е од суштинско значење за надградба на нивните вештини во подучувањето на моралните вредности и однесување. Ова осигурува дека наставниците се опремени ефективно да им пренесат морални вредности на учениците.
Во овој напор, клучно е промовирањето на отворен дијалог во училницата и дома за етички прашања. Таквиот дијалог го подобрува интелектуалното истражување на учениците и го промовира развојот на нивното критичко размислување.
Конечно, вклучувањето на семејствата на децата во едукативни програми и настани што ги зајакнуваат моралните вредности е од витално значење. Ова создава заеднички пристап помеѓу училиштето и семејството за сеопфатен морален развој на учениците.
Comentarios